Zo, een afsluitend blog. Een maand (oke ietsje meer) na ik weer ‘thuis’ ben. Ik weer in Nederland woon.
Ik had echt een geweldig afscheid en een nog geweldiger warm welkom. Overdag hebben we nog heerlijk met elkaar geschilderd. S’avonds hadden we een diner met alle kids en veel van de staff, met een gezellige stoelendans, de traditionele Cambodjaanse dans (Ik heb hem helaas nog steeds niet onder de knie) en ‘lekker’ Cambodjaans eten.
Er zijn veel traantjes gevloeid, zowel bij mij als bij de Cambodjanen. Het was een emotioneel afscheid. Ik Kreeg zowaar nog zelfgeknutselde cadeautjes, armbandjes en lieve brieven van de oudste kids! Ik heb in 3 maanden een ontzettend goede en hechte band op gebouwd met de staff en de kinderen. Tijdens het afscheid nemen kreeg ik van directeur Mengrsy het mooiste compliment die ik me maar had kunnen wensen: Judy, you became part of our SCCO family. En zo voelt het ook. Ik heb zoveel met ze meegemaakt, zowel mooie als minder mooie dingen. En dat stukje ‘family’ liet ik nu weer achter. But hey, I’ll be back!
Ik had echt een geweldig afscheid en een nog geweldiger warm welkom. Overdag hebben we nog heerlijk met elkaar geschilderd. S’avonds hadden we een diner met alle kids en veel van de staff, met een gezellige stoelendans, de traditionele Cambodjaanse dans (Ik heb hem helaas nog steeds niet onder de knie) en ‘lekker’ Cambodjaans eten.
Er zijn veel traantjes gevloeid, zowel bij mij als bij de Cambodjanen. Het was een emotioneel afscheid. Ik Kreeg zowaar nog zelfgeknutselde cadeautjes, armbandjes en lieve brieven van de oudste kids! Ik heb in 3 maanden een ontzettend goede en hechte band op gebouwd met de staff en de kinderen. Tijdens het afscheid nemen kreeg ik van directeur Mengrsy het mooiste compliment die ik me maar had kunnen wensen: Judy, you became part of our SCCO family. En zo voelt het ook. Ik heb zoveel met ze meegemaakt, zowel mooie als minder mooie dingen. En dat stukje ‘family’ liet ik nu weer achter. But hey, I’ll be back!
Ook het reizen, de vrijheid, het ontdekken van nieuwe plekken en de eeuwig durende zon stond op het lijstje van afscheid nemen. Van de grote wijde wereld weer terug naar ons kleine (KOUDE) kikkerlandje. Na 13 maanden weer naar ‘huis’. Dat maakte mij toch best nerveus!
Een vlucht vol verschillende emoties heeft mij gelukkig op zaterdag 21 Mei weer veilig thuis gebracht. Vol spanning stond ik maar te wachten en te wachten, want mijn koffer duurde gewoon ontzettend lang. En toen.. liep ik door de grote deuren en stond er een groooot comité voor mij te fluiten, joelen, zingen en huilen (ja, ook jullie stonden de sniffen, ik zag het wel stiekemerds)
Met spandoek, ballonnen, slingers en heel veel knuffels en kusjes werd ik heel hartelijk ontvangen door papa, mama, Nienke, Joya en Denise! Zoals ik al zei, een geweldiger warm welkom had ik me niet kunnen bedenken. Eenmaal in de auto beland was het toch even wennen. Het verkeer was zo georganiseerd, het was zo ‘stil’ en rustig op de weg en dan nog niet te spreken over de kant van de weg waar ze op reden. Thuis ben ik (iets te enthousiast) begonnen met allllles uit mijn koffer uit te pakken. Ik had 30 kilo mee, waarvan ongeveer 15 kilo aan nieuwe producten voor DARA-EUROPE en 15 kilo aan souvenirs, kleding en tekeningen van de kinderen. Na een heerlijk bordje Nederlands eten was het toch gek en bijzonder om dan na ruim 20 verschillende bedden weer in mijn ‘eigen’ bedje te gaan slapen.
Een vlucht vol verschillende emoties heeft mij gelukkig op zaterdag 21 Mei weer veilig thuis gebracht. Vol spanning stond ik maar te wachten en te wachten, want mijn koffer duurde gewoon ontzettend lang. En toen.. liep ik door de grote deuren en stond er een groooot comité voor mij te fluiten, joelen, zingen en huilen (ja, ook jullie stonden de sniffen, ik zag het wel stiekemerds)
Met spandoek, ballonnen, slingers en heel veel knuffels en kusjes werd ik heel hartelijk ontvangen door papa, mama, Nienke, Joya en Denise! Zoals ik al zei, een geweldiger warm welkom had ik me niet kunnen bedenken. Eenmaal in de auto beland was het toch even wennen. Het verkeer was zo georganiseerd, het was zo ‘stil’ en rustig op de weg en dan nog niet te spreken over de kant van de weg waar ze op reden. Thuis ben ik (iets te enthousiast) begonnen met allllles uit mijn koffer uit te pakken. Ik had 30 kilo mee, waarvan ongeveer 15 kilo aan nieuwe producten voor DARA-EUROPE en 15 kilo aan souvenirs, kleding en tekeningen van de kinderen. Na een heerlijk bordje Nederlands eten was het toch gek en bijzonder om dan na ruim 20 verschillende bedden weer in mijn ‘eigen’ bedje te gaan slapen.
Zo, dat waren mijn laatste uren op Cambodjaanse bodem en eerste uren op Nederlandse bodem. De rest van de dagen(weken) heb ik het vooral koud gehad, druk geweest met chillen op de o zo fijne bank met de gezelligheid van thuis. Een bezoekje aan de opa’s en oma, theetjes en wijntjes met Denise, dansjes en knuffeltjes met Joya en noem het allemaal maar op!
Uiteraard vraag je je nu af, okeeee en wat dan nu. Ik zal je verklappen. Je bent niet de enige ;)
Mijn eerste week bestond ook uit solliciteren. Vanuit Cambodja heb ik verschillende sollicitatiebrieven eruit gestuurd en mocht ik zelfs bij 3 verschillende bedrijven op bezoek komen. Feest. Uiteindelijk besloten bij de La Place als keukenmedewerker (kok, ongeveer) te gaan werken, met het oogje op de toekomst gericht. Helaas viel dit plan na 1 dag werken al flink in duigen. Met enorme (en met enorme bedoel ik dan ook echt enorme) pijn aan mijn schouder bij de huisarts langs geweest die mij het slechte nieuws mocht brengen dat mijn schouderprobleem (voor de scherpe onder ons, dit probleem deed zich ook in Australië voor) toch echt een groot probleem is en ik niet meer kan/mag werken bij de La Place en mijn toekomst plan om de Hogere Hotelschool te gaan doen ook maar beter uit mijn hoofd kon zetten. Met haar kijk op mijn schouder zag het er allemaal vrij slecht uit en mocht ik een dosis pijnstillers nemen een fysio gaan opzoeken om te kijken of die mij wat verder kon gaan helpen. Een flink dikke domper zoals je kan begrijpen.
Gelukkig eindigt mijn blog niet zo dramatisch, dus als je nog even doorleest zal ik je nu vertellen hoe het nu precies gaat. Na een bezoekje bij de fysiotherapeut toch iets positiever nieuws gekregen en zijn we nu hard aan het werk alles weer goed in de kom, op de plek en in de juiste beweging te zetten zodat ik hopelijk toch weer verder kan gaan werken.
Mijn toekomst? Ik heb nog geen idee. Uiteraard vind ik de Hogere Hotelschool nog steeds het leukst, maar gezien mijn lichamelijke gezondheid ben ik nu langzaam ook weer andere opties aan het overwegen.
Momenteel werk ik (mijn dank is groot aan de La Place met zijn grote vertrouwen in mij, na meteen 2 weken niet te hebben gewerkt) 3 korte ochtenden in de keuken.
Naast het werken, de fysio bezoeken en rusten ben ik (nog steeds) hard bezig met het wennen aan Nederland. Ondanks dat ik mijn plekje op de bank alweer aardig aan het innen ben vind ik het toch niet even makkelijk hier. Wat zijn wij (tja, met een klein steekje in mn hart, ik ben toch ook een Nederlander) toch soms arrogante mensen zeg. De frustraties zijn al vaker hoger op gelopen met als gevolg grote heimwee naar de (meestal/bijna altijd) vriendelijke Cambodjanen en lieve kids. Ook de prachtige natuur en het heerlijke weer uit Australië mis ik enorm. Maarja, je kan niet je hele leven blijven reizen he? Een ding weet ik in ieder geval zeker. Dit was niet mijn laatste reis. The travelbug got me.. Het spaarpotje is op, maar zodra die weer wat gevuld is vlieg ik dit nest weer uit! It’s a wide world out there, let’s explore!
Dit was hem dan, m’n laatste blog. Voor alle lieve trouwe bloglezers, bedankt!
Lief en leuk dat jullie me gevolgd hebben.
Ik heb met veel plezier jullie reacties gelezen en schreef met nog meer plezier een nieuw blog!
Liefs, tot ziens, cheers, see ya soeiesdai,
Judith, want Judy doesn't exist in The Netherlands
Travelling - It leaves you speechless and then turns you into a storyteller
Uiteraard vraag je je nu af, okeeee en wat dan nu. Ik zal je verklappen. Je bent niet de enige ;)
Mijn eerste week bestond ook uit solliciteren. Vanuit Cambodja heb ik verschillende sollicitatiebrieven eruit gestuurd en mocht ik zelfs bij 3 verschillende bedrijven op bezoek komen. Feest. Uiteindelijk besloten bij de La Place als keukenmedewerker (kok, ongeveer) te gaan werken, met het oogje op de toekomst gericht. Helaas viel dit plan na 1 dag werken al flink in duigen. Met enorme (en met enorme bedoel ik dan ook echt enorme) pijn aan mijn schouder bij de huisarts langs geweest die mij het slechte nieuws mocht brengen dat mijn schouderprobleem (voor de scherpe onder ons, dit probleem deed zich ook in Australië voor) toch echt een groot probleem is en ik niet meer kan/mag werken bij de La Place en mijn toekomst plan om de Hogere Hotelschool te gaan doen ook maar beter uit mijn hoofd kon zetten. Met haar kijk op mijn schouder zag het er allemaal vrij slecht uit en mocht ik een dosis pijnstillers nemen een fysio gaan opzoeken om te kijken of die mij wat verder kon gaan helpen. Een flink dikke domper zoals je kan begrijpen.
Gelukkig eindigt mijn blog niet zo dramatisch, dus als je nog even doorleest zal ik je nu vertellen hoe het nu precies gaat. Na een bezoekje bij de fysiotherapeut toch iets positiever nieuws gekregen en zijn we nu hard aan het werk alles weer goed in de kom, op de plek en in de juiste beweging te zetten zodat ik hopelijk toch weer verder kan gaan werken.
Mijn toekomst? Ik heb nog geen idee. Uiteraard vind ik de Hogere Hotelschool nog steeds het leukst, maar gezien mijn lichamelijke gezondheid ben ik nu langzaam ook weer andere opties aan het overwegen.
Momenteel werk ik (mijn dank is groot aan de La Place met zijn grote vertrouwen in mij, na meteen 2 weken niet te hebben gewerkt) 3 korte ochtenden in de keuken.
Naast het werken, de fysio bezoeken en rusten ben ik (nog steeds) hard bezig met het wennen aan Nederland. Ondanks dat ik mijn plekje op de bank alweer aardig aan het innen ben vind ik het toch niet even makkelijk hier. Wat zijn wij (tja, met een klein steekje in mn hart, ik ben toch ook een Nederlander) toch soms arrogante mensen zeg. De frustraties zijn al vaker hoger op gelopen met als gevolg grote heimwee naar de (meestal/bijna altijd) vriendelijke Cambodjanen en lieve kids. Ook de prachtige natuur en het heerlijke weer uit Australië mis ik enorm. Maarja, je kan niet je hele leven blijven reizen he? Een ding weet ik in ieder geval zeker. Dit was niet mijn laatste reis. The travelbug got me.. Het spaarpotje is op, maar zodra die weer wat gevuld is vlieg ik dit nest weer uit! It’s a wide world out there, let’s explore!
Dit was hem dan, m’n laatste blog. Voor alle lieve trouwe bloglezers, bedankt!
Lief en leuk dat jullie me gevolgd hebben.
Ik heb met veel plezier jullie reacties gelezen en schreef met nog meer plezier een nieuw blog!
Liefs, tot ziens, cheers, see ya soeiesdai,
Judith, want Judy doesn't exist in The Netherlands
Travelling - It leaves you speechless and then turns you into a storyteller